Βαπτιστήριο san giovanni πόρτες

Οι Πύλες του Παραδείσου

Σύμφωνα με τον Vasari, ο Μιχαήλ Άγγελος τους ονόμασε Πύλες του Παραδείσου:είναι τόσο όμορφα που θα ταίριαζαν στις πύλες του παραδείσου.» Ο Ghiberti πέρασε 27 χρόνια για να τα κατασκευάσει σε μπρούτζο και χρυσό. Όταν οι θαμώνες είδαν την ομορφιά, τους τοποθέτησαν τιμημένα στην ανατολική πλευρά, με θέα τον Καθεδρικό Ναό, το Παραδείσιο.

Οι Πύλες του Παραδείσου έγιναν ορατές στο κοινό στα τέλη του 2012 στο Museo dell'Opera del Duomo μετά από μια απαράμιλλη αποκατάσταση 27 ετών, σώζοντας το χρυσό από βέβαιη καταστροφή. Σε σκηνοθεσία και εκτέλεση του Opificio delle Pietre Dure της Φλωρεντίας, με παραγγελία της Opera di Santa Maria del Fiore, η αποκατάσταση έγινε δυνατή μέσω χρηματοδότησης από το Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Δραστηριοτήτων και τη συμβολή του Συλλόγου Φίλων της Φλωρεντίας.

Με βάρος 8 τόνους, ύψος 5 μέτρα και 20 εκατοστά και πλάτος 3 μέτρα και 10 εκατοστά, με πάχος 11 εκατοστά, οι Πύλες του Παραδείσου τοποθετήθηκαν μέσα σε μια ειδικά σχεδιασμένη θήκη.

Με εντολή του 1425 από την ισχυρή Arte di Calimala, μόλις ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση του προηγούμενου σετ, ο Ghiberti ανέλαβε ένα επικό εγχείρημα. Από το 1426 έως το 1452, το έργο ασχολήθηκε με τον Ghiberti με συνεργάτες όπως ο Donatello, ο Michelozzo, ο Luca della Robbia, ο Benozzo Gozzoli και ο Bernardo Cennini.

Σε αντίθεση με το αρχικό σχέδιο για τρεις εξίσου μεγέθους πόρτες για το Βαπτιστήριο, ο Ghiberti άλλαξε ριζικά το έργο με τις Πύλες του Παραδείσου. Εξάλειψε τα γοτθικά τετράφυλλα, μειώνοντας τα πάνελ σε 10. Κάθε πίνακας απεικονίζει διάφορα επεισόδια από την Παλαιά Διαθήκη, με μια πρόσθετη ζωφόρο που περιλαμβάνει 48 στοιχεία που απεικονίζουν κεφάλια και ολόκληρες μορφές προφητών και σίβυλων, συμπεριλαμβανομένης της αυτοπροσωπογραφίας του Ghiberti.

Baptistery of san giovanni doors – The North Doors

Θεωρούμενο το έργο που άνοιξε την εποχή της Αναγέννησης στη Φλωρεντία, οι Βόρειες Πόρτες του Βαπτιστηρίου είναι το δεύτερο σετ με χρονολογική σειρά (1402-1424), μετά το έργο του Andrea Pisano (1330-1336) και πριν από τις Πύλες του Παραδείσου (1425-1452). Το Σωματείο Πλούσιων Εμπόρων, η Arte di Calimala, είχε αρχικά την πρόθεση να αναθέσει τις πόρτες του Βαπτιστηρίου διαδοχικά. Ωστόσο, λόγω διαφόρων γεγονότων, συμπεριλαμβανομένης της πανώλης του 1348, το έργο σταμάτησε και συνεχίστηκε το 1400, με έναν διαγωνισμό για το δεύτερο σετ.

Στο διαγωνισμό συμμετείχαν οι Ghiberti, Filippo Brunelleschi, Simone da Colle, Niccolò d'Arezzo, Jacopo della Quercia, Francesco di Valdambrino και Niccolò Lamberti. Τους ζητήθηκε να δημιουργήσουν ένα ανάγλυφο με θέμα τη Θυσία του Ισαάκ μέσα σε ένα χρόνο. Ο Lorenzo di Bartoluccio Ghiberti, γνωστός και ως «Nencio», κέρδισε τον διαγωνισμό στα 23 του, δουλεύοντας στις πόρτες του Βαπτιστηρίου για το υπόλοιπο της ζωής του, και έγινε πλούσιος και διάσημος.

Παρόμοια σε μνημειακές διαστάσεις με τις Πύλες του Παραδείσου, κάθε ένα από τα δύο πάνελ των North Doors έχει πλάτος 3 μέτρα επί 5 μέτρα ύψος, με κάθε πόρτα να ζυγίζει πάνω από 4 τόνους, συνολικά περίπου 9 τόνους. Το στυλ του Ghiberti εξελίχθηκε σε περισσότερα από είκοσι χρόνια δουλειάς από το γοτθικό στις πρώτες σκηνές έως την Αναγέννηση στις μεταγενέστερες.

Baptistery of san giovanni doors – The South Doors

Η παλαιότερη από τις τρεις πόρτες του Βαπτιστηρίου στη Φλωρεντία πιστώνεται στον διάσημο γλύπτη του 14ου αιώνα Andrea Pisano. Δημιουργήθηκαν μεταξύ 1330 και 1336, οι Νότιες Πόρτες, που αρχικά βρίσκονταν ανατολικά με θέα στον Καθεδρικό Ναό, αντικαταστάθηκαν πρώτα από τις Βόρειες Πόρτες και αργότερα από τις Πύλες του Παραδείσου. Αυτό το μνημειώδες έργο σε μπρούτζο και χρυσό, ζυγίζει περίπου 8 τόνους και έχει ύψος 4 μέτρα και 94 εκατοστά και πλάτος 2,95 μέτρα, δείχνει σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια, ακόμη και σε περιοχές που δεν είναι ορατές με γυμνό μάτι.

Ο Andrea Pisano, ο «κύριος των θυρών» στα σύγχρονα έγγραφα, συνεργάστηκε με τον Βενετό Leonardo di Avanzo στη σύνθετη χύτευση των κουφωμάτων της πόρτας. Εκτελώντας 28 πάνελ με 20 επεισόδια από τη ζωή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, του πολιούχου του Βαπτιστηρίου και της Φλωρεντίας, και οκτώ εμβληματικές φιγούρες, το έργο του Πιζάνο ακολουθεί μια συγκεκριμένη σειρά ανάγνωσης από πάνω προς τα κάτω και από αριστερά προς τα δεξιά.

Το αριστερό πλαίσιο απεικονίζει σκηνές που σχετίζονται με τον ρόλο του Αγίου Ιωάννη ως προφήτη, ενώ το δεξιό πλαίσιο απεικονίζει το μαρτύριο του. Ο Πιζάνο άντλησε έμπνευση από τον κύκλο των ψηφιδωτών του Βαπτιστηρίου και τις νωπογραφίες του Τζιότο στο παρεκκλήσι Peruzzi στο Santa Croce στη Φλωρεντία.

Τα 28 πάνελ είναι διάσπαρτα με 74 ζωφόρους, το καθένα στολισμένο με εναλλασσόμενους ρόδακες και διαμάντια. Στην κορυφή των τετράφυλλων που περιέχουν τις σκηνές βρίσκονται 48 κεφάλια λιονταριού. Η υπογραφή του καλλιτέχνη βρίσκεται στο πάνω μέρος της πόρτας: “ANDREAS UGOLINI NINI DE PISIS ME FECIT ADMCCC.XXX” (Ο Andrea, son of Ugolino, son of Nino of Pisa, me made in the year of our Lord 1330).

Το στυλ του αείμνηστου Τζιότο είναι εμφανές στις φιγούρες και τις συνθέσεις του Αντρέα. Είναι εύλογο ότι ο μεγάλος δάσκαλος μπορεί να έχει σχεδιάσει κάποιες σκηνές ή, τουλάχιστον, να έχει δώσει πληροφορίες για τη χωρική και αφηγηματική οργάνωση μεμονωμένων πάνελ και τη δημιουργία μορφών.

Ο Andrea Pisano έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε μεγάλες γλυπτικές προσπάθειες στη Φλωρεντία. Μαζί με τον Τζιότο, δημιούργησε 48 πάνελ από τα 52 για το Campanile του Καθεδρικού Ναού (τώρα ορατό στο Museo dell'Opera del Duomo). Μετά τον θάνατο του Τζιότο το 1337, ο Πιζάνο επέβλεψε την κατασκευή του ίδιου του κτιρίου.